ຄັ້ງສຸດທ້າຍທີ່ຂຽນເລື່ອງໃນບລັອກນີ້ກໍວັນທີ ໓໑ ມີນາ ກໍຖືວ່າຮ້າງໄປດົນພໍສົມຄວນ ນັບໄປນັບມາແລ້ວກໍປະມານ ໑໓໗ ມື້ທີ່ບໍ່ໄດ້ອັບເດດບລັອກ.
ໄລຍະນີ້ມັນກໍແປກໆ ຕັ້ງແຕ່ຍ້າຍມາຢູ່ວຽງຈັນ ກໍບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ຝັນ ຫຼືຝັນແລ້ວກໍມັກລືມໆ ເພາະຕື່ນສວາຍ ບໍ່ຄືແຕ່ກ່ອນທີ່ຕື່ນ 5-6 ໂມງເຊົ້າ ດຽວນີ້ຕື່ນເອົາ 8-9 ໂມງທຸກມື້ ຍົກເວັ້ນມື້ໄປວຽກຖ່າຍທຳຕອນເຊົ້າໆ.
ພິມຮອດນີ້ກໍເກືອບລືມວ່າມື້ຄືນຝັນຫຍັງ ນັ່ງຄຶດຢູ່ສອງວິນາທີຈຶ່ງຄຶດອອກສ່ວນນຶ່ງວ່າ ຝັນວ່າຖືກຕຳຫຼວດກັກລົດຍ້ອນຂີ່ລ່ວງໄຟແດງ ເພາະກຳລັງເດີນທາງໄປໄປສະນີ ເພື່ອໄປເອົາເຄື່ອງທີ່ມີຄົນຝາກມາ. ຄວາມແປກປະຫຼາດກໍຄື ເຄື່ອງທີ່ຝາກມາຮອດນັ້ນ ແມ່ນວັນເສົາ ເຊິ່ງປົກກະຕິໄປສະນີບໍ່ໜ້າຈະເຮັດວຽກ ແຕ່ເຈົ້າໜ້າທີ່ໄປສະນີແຈ້ງວ່າ ມີເຄື່ອງມາ 2 ຫໍ່ ໃຫ້ໄປເອົາທີ່ຊ່ອງ 12 ຫຼືຊ່ອງສຸດທ້າຍ.
ໃນຕອນທີ່ຖືກກັກລົດນັ້ນ ຕຳຫຼວດໃຫ້ເອົາລົດເຂົ້າໄປໄວ້ໃນບ້ານທີ່ເປັນກະຕູບຫຼັງນຶ່ງ ເຮັດດ້ວຍດິນ ຄ້າຍໆ ເຮືອນຂອງຊາວຈີນຕອນລຸ່ມ.
ແຕ່ກໍບໍ່ແປກ ດັ່ງທີ່ເຄີຍຂຽນໄປໃນຫຼາຍໆ ຕອນກ່ອນໜ້ານີ້ແລ້ວວ່າ ຄວາມຝັນມັກຈະສະທ້ອນສິ່ງທີ່ເຮົາຄຶດ ຫຼືກັງວົນໃຈຢູ່ ເຊິ່ງກໍແມ່ນແທ້ ເພາະເລື່ອງເຄື່ອງຈາກໄປສະນີ ຫຼືເລື່ອງລ່ວງໄຟແດງ ແລະຕຳຫຼວດກັກ ລ້ວນແຕ່ເປັນສິ່ງທີ່ຜູ່ຂຽນມີຄວາມກັງວົນໃຈຢູ່ເນືອງນິດນັ້ນເອງ.
ເຖິງຈະບໍ່ຄ່ອຍມີເວລາ ແຕ່ກໍ່ຢາກຂຽນ ໕໕໕ ຢາກບັນທຶກຄວາມຝັນບາງຢ່າງຂອງຕົວເອງໄວ້ reference ໃນອະນາຄົດ ອາດຈະເປັນ ໒໐ ປີຂ້າງຫນ້າ ກັບມາອ່ານ ຈະມີຄວາມຮູ້ສຶກແນວໃດ ເພາະວ່ານັກວິທະຍາສາດທີ່ດີຕ້ອງຮູ້ຈັກທົດສອບ ແລະບັນທຶກຜົນ 😉
ຫມາຍເຫດ: ບລັອກນີ້ອາດຈະຫາສາລະບໍ່ໄດ້ ແລະຕ້ອງໃຊ້ວິຈາລະນະຍານອັນຍິ່ງໃຫຍ່ໃນການອ່ານ